El condor pasa

Zoals verteld in het vorige verslag waren we vroeg uit de veren. We konden genieten van een prachtige zonsopgang.
De weg naar een van de grootste attractes in Peru (Colca Canyon, el Cruz del condors) was nauwelijks die naam waard. Een stofferige zand- en kiezelweg die met de motor wel plezant zou zijn maar in het busje toch voor het nodige genies zorgde.
We moesten rond 8 u bij de condors zijn in het stuk waar de canyon 3400 m diep is, de diepste canyon ter wereld.
De condors vliegen rond dit tijdstip uit hun nest en zoeken thermiek op om uit de vallei weg te vliegen richting zee om op die weg naar kadavers te zoeken.
Het is echt indrukwekkend als de condors komen overvliegen. Er zijn prachtige foto´s van die we jullie zeker nog zullen tonen.
Het geluk was aan onze kant, er waren een vijftiental condors te zien. Dit is immers niet altijd het geval.
Ook de kinderen waren gefascineerd door dit prachtige dier.

Op terugweg in het volgende dorp passeerden we een school waar het net speeltijd was, er liep slechts 1 jongen in een voebaltenue met het nummer ... 10. Dit was - hoe kan het ook anders - Enzo´s nummer bij Red Star.

Nadien volgde een urenlange busrit naar Puno met onderweg enkele ongemakken. Het eerste hoogteslachtoffer was bekend.

Tijdens de trip kwamen we overal zelfgemaakte kraampjes tegen met daarin de Peruvianen in origiele klederdracht die hun koopwaar aan de man - of eigenlijk vrouw - probeerden brengen: felekleurde mutsen, sjaals, handschoen in lama-wol. Een plezier voor het oog.

Ook zagen we een meer met tientallen flamingo´s waar we ook een korte stop hielden.

Aangekomen in Puno - rond 19u - werden we het hotel binnengeloodst in een drukke winkelstraat. Het dient gezegd, dit is het minste hotel dat we al gead hebben maar gelukkig met een snelle internetverbinding.

Ondertussen treden de eerste vermoeidheidstekenen zich af in de groep, continu onderweg zijn is niet te onderschatten zowel voor de volwassenen als de kinderen.

Morgen steken we te voet de grens met Bolivia over om naar La Paz te rijden. We kunnen ons iets langer uitslapen.

Het echte doel komt stilaan in zicht nu we Bolivia binnentrekken.

Groetjes van ons allemaal en blijf reageren. We kijken er steeds ook naar uit om iets van jullie te horen.

Tot lees.