Kan het nog hoger

Afgelopen nacht hebben we allen ferm kou gehad in ons hotel in Uyuni. Het eten in het hotel waar we verbleven was zeer lekker doch terug op de kamers ontdekten we wat het is om op een niet verwarmde kamer te slapen wanneer het buiten dik 10 graden onder nul vriest. Enkelen van ons kropen zelfs met hun klederen onder de wol.
Weinig van ons hebben goed geslapen deze nacht. Het ontbijt maakte echter veel goed, echte Amerikaanse pancakes met warme appeltjes en bananen en een snuifje kaneel, het kon ons een beetje verwarmen. Om 08.45 uur de bus terug op, een kwartier vertraging van onzentwege, we krijgen al een Boliviaans gevoel. Helaas het was weer een bus zonder verwarming, met handschoenen, mutsen en zelfs slaapzakken begonnen we aan de rit naar Potosî. Een traject van net iets meer dan 200 km. Van bij het begin was er enkel onverharde weg. We klommem meteen omhoog met ons busje en zagen nog een laaste glimp van het stralend witte zoutmeer en een azuurblauwe lucht.
We werden weer doorheen geschud zodat we soms het gevoel hadden dat onze maag tegen ons longen plakte. De chauffeur leek net een weddenschap aangegaan te hebben om zijn tijd van Uyuni naar Potosî te verbeteren. Af en toe hadden we even schrik bij de zoveelste bocht. Het enige dat ons zekerheid gaf was dat de chauffeur zijn gezin meehad. We hoopten dat zijn verantwoordelijkheidsgevoel ons behouden in Potosî zou brengen. Het landschap maakte veel goed, we hadden continu het gevoel dat we door het Bokrijk van Bolivia reden, je kan het je niet voorstellen hoe men in sommmige dorpen nog woont.
We kregen een uitzicht met diverse kleurschakeringen.
De pauze werd genomen in Chaquilla een godvergeten oord.
Uiteindelijk bereiken we Potosî om 15:45 uur. Bij binnenkomst in het hotel voelden we meteen een aangename warmte, we hadden centrale verwarming en dit zelfs op de kamers.
Een hete douche om al het stof van de rit weg te spoelen en nadien de stad in. We kregen zelfs beschikking over de suite van het hotel. Een heus appartement met woonkamer, keuken e.d.
Snel even de stad in, Potosî is inderdaad de hoogst gelegen stad van de wereld met meer dan 100.000 inwoners met zijn 4100 m hoogte.
De sfeer in de stad is nog duidelijk koloniaal. Het is een drukke stad met mooie wandelstraten en op de achtergrond heerst de Cerro Rico, de berg die al meer dan 500 jaar het zilver en tin levert en waarmee Spanje in de 16de eeuw zich heeft verrijkt. Het is een roodkleurige kolos welke door de mijnschachten eerder een soort kaas met gaten structuur heeft.
Geert onze begeleider loodst ons opnieuw mee naar restaurant San Marco, een prachtig restaurant gevestigd in een oude fabriek, het eten is hier heerlijk, we betalen een tweegangenmenu voor ons allen 765 bolivianos, wat neer komt op 75 euro, je kan dit nauwelijks geloven. De porties zijn daarenboven nog groter dan bij ons. De straathonden waren er achteraf goed mee.
Morgen gaan er slechts 5 dapperen naar de zilvermijnen van Potosî.
Om half twee zullen we vertrekken naar Sucre...
De rit zal maar een drie uur duren en gaat over asfaltwegen, we kijken er naar uit.