Moet er nog zout zijn.

Uyuni, Vandaag staat de zoutvlakte op het programma. Om 10.30 zouden de jeeps klaarstaan aan het hotel doch ondertussen de gekende Boliviaanse stiptheid kennende, arriveerden deze pas na 11.00 uur. Niet geklaagd, de jeeps die arriveren zijn twee aftandse Toyota Landcruisers en een recenter model.
We kunnen er met ons allen in, er reist zelfs een echte cocinera mee om te koken voor ons op de zoutvlakte, er staat kip vandaag op het menu. We passeren eerst een treinkerkhof waar de wind doorheen blaast, een echt westerngevoel, er staat een ijskoude wind.
Na een 20 km komen we uiteindelijk op de zoutvlakte, we denken dat we een sneeuwvlakte bereiken doch het is enkel zout dat aan ons voeten ligt. Na een bezoek aan de plaatselijke zoutraffinaderij, we wanen ons even in Bokrijk, rijden we naar een zouthotel dat volledig is gebouwd met het zout, hoe kan het nu anders.
Zelfs de tafels, stoelen en bedden zijn uit zout.
Verderop passeren we de plaats waar drie maanden geleden een zware crash is gebeurd met twee Jeeps en die uiteindelijk het leven kostte aan 4 Israeliers en 4 Japanezen en de bijhorende chauffeurs, slechts 1 persoon overleefde de crash, nog verder passeren we de plaats waar vorige week een andere Jeep over kop ging en waarbij de man van een jong Belgisch koppel verongelukte, we worden er even stil van.
Na een 60 km bereiken we het doel van onze trip, Isla Incahuari. Een met enorme cactussen bezaaid eiland midden in een oneindige zoutvlakte, het geeft een surrealistisch gevoel.
De kip ter plaatse smaakt heerlijk en we keren na een uur terug naar het einde van de zoutvlakte om nog even te genieten van een adembenemende zonsondergang. Je kon hier de zon letterlijk zien zakken in de zoutzee.
We houden het hierbij gezien de fotos die we hopelijk morgen kunnen plaatsen meer zullen zeggen dan wij kunnen schrijven.
Morgen een rit naar Potosi van slechts 6 uur en volgens Geert in dezelfde staat als de rit naar Uyuni. We kijken er al naar uit :)

Hasta mañana