hasta la vista

Na een opwarmende nacht in het uitstekende hotel El Imperiador in Potosi trokken Maxim, Dorien,
Koen, Herman en Filip (alias Indiana) er op uit om de mijnen te ontdekken.

Deze mijnen maakten Potosi ooit de rijkste stad ter wereld (belangrijker dan Parijs, Londen en
zelfs Sint-Niklaas). Nu blijft van die rijkdom enkel nog enkel vergane glorie over.
in den tijd prachtige gebouwen die nu de tand des tijds nauwelijks overleefd hebben.

Een stukje achtergrond voor diegenen die het willen weten, zo niet sla deze paragraaf over:

In vroegere tijden werden hier enorme hoeveelheden edelmetalen uit de mijnen (in de berg Circo
Ricco) gehaald die allemaal ten "goede" kwamen van de Spaanse overheersers. Er wordt gezegd dat
met de gewonnen hoeveelheden een weg tussen Madrid en Potosi kon aangelegd worden.
Tijdens de Spaanse overheersing werkten slaven om de rijkdommen naar buiten te halen, volle dagen
aan een stuk. Het moet gezegd, de omstandigheden zijn nu niet veel verbeterd. De mijnen worden
beheerd door een cooperatie, deze laat mijnwerkers toe om mijnaders te ontdekken. De mijnwerkers
zijn onderverdeeld in managers, secondanten en helpers. De managers werken voor eigen rekening
en dienen de opgegraven produktie aan de cooperatie te verkopen. Van deze opbrengst moeten ze hun
secondanten en helpers betalen, dynamiet kopen,... Ze houden in goede omstandigheden zo´n 600
Bolivianos (ca 60 Euro) per week over. Secondanten en helpers hebben een vast loon waarbij de
helpers (duwen bvb. karretjes naar buiten of houden rails proper) zo´n 40 Bolivianos per dag
(4 Euro per dag) verdienen. Naar Boliviaanse normen is dit - je gelooft het niet - goed betaald!
Belangrijk om weten is dat de mijnwerkers overdag niet eten, ze kauwen een hele dag op
coca-bladeren om energie op te doen, in de mijnen is het immers heel warm en ook de hoogte (4350
m) maakt het werk extra zwaar.

Ons bezoek zelf:
We werden met een busje opgehaald aan het hotel, we gingen eerst naar de speciale mijnwerkersmarkt
waar we "cadeautjes" kochten voor de mijnwerkers en een offer voor "el tio". Een typisch cadeau
bestaat uit Coca bladeren, een staaf dynamiet, 96gr alcohol-drank en sigaretten.
Toen gingen we ons omkleden: een mijnwerkerspak, laarzen, een helm, stofmasker en een lamp. Net
echt...

We hadden een extra staaf dynamiet gekocht. Als een vakkundig explosievenexpert heeft Maxim deze
eerst in elkaar geknutseld, vervolgens werd door onze vrouwelijke gids de lont ontstoken. Op haar
gemakske ging ze het explosief ergens plaatsen, als je weet dat zo´n lont voorzien is voor 1
minuut begin je wel te zweten. Haar woorden toen ze doorging: Hasta La Vista Baby...
Om de mijnen te betreden moet je niet zoals bij de Belgische afdalen in een diepe schacht. Je
wandelt echt - via 1 van de 500 ingangen - de berg in.
De gangen zijn echt op Boliviaanse maat gemaakt zodat je je overal moet bukken. We kwamen eerst
terecht bij El Tio, de macho (god) van de mijn. Om deze goed gezind te maken brachten we een
ritueel offer door alcohol te sprankelen op o.a. zijn penis om onze fertiliteit - bij sommigen
dan toch :-) - veilig te stellen.
Vervolgens daalden we af in de nauwe gangen waar we de echte mijnwerkers aan het werk zagen.
We hebben zelf even ondervonden hoe zwaar het werk is toen we zelf even het werk overnamen door
met de lier een mand erts naar boven te sleuren.
Onderweg gaven we onze cadeautjes af aan de mijnwerkers, dit is traditie.

Om 12u. waren we terug aan het hotel, na de lunch vertrokken we immers - eindelijk - naar Sucre.
Dit volgt in een apart verslag.