Donderdag de 24ste, 41 maanden later...

Eerst even dit:
Het is een beetje bizar dat we uitgerekend op een donderdag de 24 ste van de maand de mobiele school van Enzo hier in Sucre voor het eerst ontmoeten...We hebben deze datum niet zelf gepland, weeral het lot dat meespeelt?

Gisteren namiddag zijn we vertrokken met ons privebusje naar Potosi. Een verharde weg van in Potosi tot hier in Sucre. Een ware luxe voor onze ruggen. Het moet gezegd dat deze rit ons weerom verbaasde van begintot einde wat het natuurlijke schoon betreft. Stilaan komen we in een gebied waar meer groen te zien is in tegenstelling tot de stofferige wegen van de afgelopen week, een heuse opkikker tevens voor ons longen. Je hebt het gevoel hier nooit uitgekeken te zijn op het landschap. Dit maakt wel dat we niets willen missen tijdens onze rit en dat de ritten niet dienstig zijn om onze slaap in te halen. Het zou een zonde zijn dit te missen.
Het was tegen 17:00 uur dat we aan het Hostal Sucre aankwamen hier in Sucre, een hotel in de echte Spaanse koloniale stijl. Onze kamers bieden het basiscomfort maar dat zijn we ondertussen gewend en je zal ons hierover niet horen klagen.

Sucre, de witte stad van Bolivia ligt nog steeds op 2760 m hoogte doch heeft een zachter klimaat dan de vorige streken welke we hebben doorkruist. Het was hier 22 graden bij aankomst, een groot verschil met ons noordpoolexpeditie van Uyuni. Sucre is tevens nog steeds de officiele hoofdstad van Bolivia doch enkel het hooggerechtshof van Bolivia zetelt hier nog, de overige nationale instanties zetelen allemaal in La Paz.

Na aankomst hier wilden we geen tijd verliezen en doken meteen de stad in.
Het valt ons op dat Sucre de meest westerse stad is van Bolivia die we tot hier hebben gezien, zelfs La Paz kan volgens ons hier niet aan tippen. De gebouwen rondom de Plaza zijn elk op zich al monumenten.
De naam witte stad is geheel terecht,alle huizen hier zijn inderdaad wit geschilderd.
We zochten later een restaurant op dat in de Trotter wordt aangeprezen om zijn verse pasta´s doch noch het adres klopte noch de naam, we besloten dan maar een ander pastarestaurant op te zoeken doch dit bleek een verkeerde keuze, de pasta kwamen uit de microgolf, we klagen niet gezien dit pas onze eerste negatieve ervaring is van het begin.

We hebben getracht van bij onze aankomst hier contact te nemen met de mensen van CERPI, de organisatie die de mobiele school van Enzo in beheer hebben en die er tevens de straat mee opgaan, het lukte ons echter niet om contact te krijgen, dan maar een SMS gestuurd.
Deze morgen heeft Gladys ons dan zelf gecontacteerd en er werd afgesproken om 09.30 uur aan het hotel. De school zou op dat moment op de Plaza staan. Uiteindelijk ontmoeten we elkaar thv het hotel om 10.15 uur. Van meet af aan ontdekte welke warmte Gladys uitstraalde, een echte lieve hartelijke vrouw waardoor we al meteen wisten dat Enzo´s schooltje in goede handen is.
Enkel al de ontmoeting met haar bracht al de nodige emoties los. Met een bang hart liepen we richting van de Plaza, en daar stond Enzo´s schooltje in zijn volle glorie. Bij het zien ervan werd iedereen ontroerd, het viel ons op dat er nauwelijk straatkinderen in de buurt waren. Bleek dat de schoenpoetsers een reunion hadden (een vergadering), met z´n 35 zaten ze onder de centrale kiosk. Ze hebben een soort instituut met een Mayor en een Presidente die unaniem wordt verkozen door de schoenpoetsertjes zelf. De leading man hier was Hugo, het was verbazend hoe hij alle 35 kinderen onder controle had. Er straalde respect af bij de kinderen voor Hugo.

Aan de mobiele school stond tevens Rene, de andere vaste straatwerker hier bij Cerpi, er was ook nog een Spaans meisje dat hier stage volgde.

Op een teken van Gladys en Rene stormde ze met z´n allen op ons af, we kunnen niet omschrijven wat een gevoel dit teweegbracht. Toen Gladys vertelde dat we ouders, broer en zus en familie waren van Enzo vlogen ze ons letterlijk in de armen. We ontdekten meteen wat Enzo betekent voor deze kinderen. Een enorm zwaar moment en toch...ontdekken dat Enzo hier een soort symbool is voor deze schoenpoetsers geeft ons een goed gevoel dat we 41 maanden geleden er goed aan hebben gedaan ons hart te volgen en dat van Enzo. Dit kon enkel verwezelijkt worden dankzij de VZW Mobile school, die ons deze kans hebben geboden. Het is ook dankzij familie, vele vrienden, collega´s en nog vele anderen dat dit project voor ons mogelijk werd. Bij deze nogmaals aan iedereen een dikke dank u wel!
We namen een lokale vers sinaasappelsap verkoper onder de arm en hebben zijn hele kraam leeggekocht zodat elk kind een glas vers fruitsap had, we kochten tevens verse broodjes voor allen. Er waren nog twee kinderen aan het werk met de mobiele school die geen schoenpoetsertjes waren, de ene verkocht samen met z´n zusje frisdranken, de andere verkocht chocoladerepen, we moeten het niet zeggen denk ik, ook hun kraampje was bij ons vertrek leeggekocht.
De schoenpoetstertjes straalden bij deze kleine attenties.
Het kostte moeite hun te overtuigen dat ons schoenen slechts een keer per dag dienden gepoetst worden. Ze drumden elkaar letterlijk uit de weg om toch maar ons schoenen te kunnen poetsen.
Bij het vertrek van de mobiele school hier op de Plaza maakten we een afspraak met Hugo om zijn doos te kopen waarmee hij dagelijks werkt. Hij was enorm vereerd dit te kunnen doen voor ons. We gingen met hem een nieuwe box kopen en zorgden er tevens voor dat ze opnieuw gevuld was zodat hij meteen terug aan de slag kan.
Deze Hugo box zal kunnen gebruikt worden door Lieselot en de andere leerkrachten als didactisch materiaal in Sint-Carolus.
Maxim wou eigenlijk ook wel iets dergelijk en het hoeft niet gezegd dat er genoeg kandidaten waren om hun box ook om te ruilen voor een nieuwe. Maxim kan dus meteen aan de slag aan het shopping center bij onze terugkeer als schoenpoetser.

We spraken met Gladys af om 14.00 uur om een bezoek te brengen aan CERPI zelf. Met de taxi doorheen de straten van Sucre. CERPI ligt hoger gelegen dan het centrum, buiten was het een drukte van een lokale markt.
CERPI is een pedagogisch centrum waar kinderen worden opgevangen. Betreft kinderen uit de laagste sociale klasse. Deze kinderen hun ouders ontbreekt het de tijd om voldoende aandacht te schenken aan hun opvoeding als ouder en dit door diverse redenen, de ouderes zijn van ´s morgens vroeg de deur uit om te gaan werken tot ´s avonds laat.
Hier bij CERPI hebben ze voor deze kinderen diverse afdelingen, een creatieve afdeling, een sportafdeling, een computerklas, een afdeling waar men de kinderen hun huiswerk mee helpt begeleiden en zelfs een heuse balletafdeling, we werden getrakteerd op een korte voorstelling.
Er is zelfs een schaaklokaal waar de kinderen leren schaken op een heel speciaal ontwikkelde methode en dat dit vruchten afwerpt wordt bewezen doordat ze meerdere departementale en nationale kampioenen reeds hebben.
De schaakleraar is tevens een man met een gouden hart, het zien van het enthousiasme van deze man sprak boekdelen. Maxim waagde een setje met het enige aanwezige meisje en stond reeds schaakmaat na 4 sets.
We hebben kunnen vaststellen dat de mensen hier bij Cerpi prachtig werk verrichten. We zouden nog meer kunnen vertellen doch dit zou ons teveel tijd vergen.
We hebben tevens kunnen vaststellen dat het schooltje van Enzo in gouden handen is hier bij CERPI, het doet enorm veel deugd maar weegt niet op tegen ons verlies en gemis.
Het doet deugd dat Enzo´s droom verwezelijkt is.

Morgen gaan we opnieuw op pad met de mobiele school en bezoeken we een andere plaats, el mercado de campesinos. Benieuwd...