El mercado de campesinos

Vandaag vrijdag zijn we twee weken onderweg. De tijd gaat hier zo snel dat het begrip tijd bij ons nog nauwelijks doordringt.

Gisteren nog vergeten vermelden dat we tijdens onze aanwezigheid hier op de Plaza geïnterviewd werden door een lokale radio, zo komt de mobiele school nog eens op de radio hier in Sucre.
Vandaag om 8 uur met z´n allen aan het ontbijt, we hebben immers om 09.00 uur afgesproken bij CERPI met Rene en Gladys
Bij aankomst stond de Jeep voor de deur. Enzo´s schooltje stond binnen klaar om op de aanhangwagen geladen te worden richting El mercado de campesinos (de boerenmarkt).
Voor we vertrokken snel nog even de vele zakken met kledij afgegeven die we meegenomen hadden vanuit België ten behoeve van de straatkinderen. Dit werd gretig aangenomen. Onze koffers lijken plots lege zakken, doch we hebben geen moment spijt dat we de afgelopen twee weken met deze extra kilo´s gesjouwd hebben.
Even een handje geholpen om het schooltje in te laden. Daarna worden we uitgenodigd om met zijn allen plaats te nemen in de laadbak, Gladys stond er op dat Rita vooraan in de bestuurdersruimte plaats nam.
Met een overvolle laadbak vol met gringo´s op weg naar de mercado. Het hoeft geen verdere uitleg dat we gedurende het ganse traject op de nodige belangstelling mochten rekenen.
Na een tien minuten bereikten we de standplaats van de mobile school.
Deze was gelegen in een overvolle marktstraat, de ganse mercado de campesinos beslaat meer dan 5 blokken.
Je kon hier letterlijk alles kopen.
Straatverkoop is blijkbaar een belangrijke vorm van handel hier in Bolivia, misschien wel de belangrijkste. Al bij het naderen
van de standplaats werden we geëscoteerd door diverse straatkinderen die op uitkijk stonden.
We kregen nauwelijks tijd om het schooltje uit te laden. De reeds toegekomen kinderen begonnen meteen aan een van de panelen te werken.
Het zien van dit enthousiasme ontroerde ons weer.
We kunnen Arnoud en zijn ganse team bevestigen dat dit mobiele schooltje weldegelijk werkt en rendeert, de impact op deze kinderen is enorm!
De aanwezige kinderen waren schoenpoetsers, krantenverkopertjes en autowassers...
Tijdens onze aanwezigheid op dewe markt stonden we tevens versteld van de vaardigheden van een aantal kinderen wat rekenen betreft en ze houden er zichtbaar van.
Er kwam op een bepaald moment een moeder met haar dochtertje van amper 4 toe welke haar dochtertje ter plaatse liet en vertrok.
De krantenverkopertjes zijn vaste wekelijks klanten hier. Ze komen steeds eens langs bij aankomst, blijven een half uurtje en gaan terug wat werken doch ze komen steeds voor het schooltje vertrekt nog even langs.
er zijn ook kinderen van 12 tot 14 die passeren en twijfelend staan te kijken, ze vroegen ons eerst of ze dienden te betalen voor te mogen deelnemem. Van zodra ze vernamen dat dit gratis was namen ze hun kans en begonnen vlijtig mee te werken. Op een bepaald moment was het letterlijk drummen aan het schooltje, op het drukste moment waren er een dertigtal kinderen aan de slag, echt verrassend te zien wat dit schooltje hier doet.
Het is tevens opvallend hoeveel volwassenen blijven ronddraaien aan het schooltje.
We hadden vooraf met Gladys afgesproken om opnieuw iets te doen met de trabajadores(werkertjes), voor haar leek het best om de kinderen uit te nodigen tegen 11.30 uur in CERPI zodat er geen stormloop zou plaatsvinden op de markt zelf. Het was nu aan de kinderen om in de laadbak mee te rijden naar CERPI, wijzelf gingen te voet.
Bij onze aankomst zaten allen te wachten in een zaal en nadat Gladys hun vertelde wie we waren straalden hun ogen. Er zaten een 25 kinderen te wachten.
We kozen voor een gezonde maaltijd en kochten hun verse ananas, bananen, broodjes, nootjes,galletinas en een frisdrank.
Je merkt dat deze kinderen niet gewoon zijn om veel te eten, sommigen hadden al moeite om hun stukje ananas en banaan op te eten.
De frisdrank ging er nog bij doch het stukje brood en de koekjes namen de meesten mee.
We hadden de bedoeling om hun nog te verrassen op een ijsje maar de meesten wilden zo snel mogelijk weer de straat op, ze moesten opnieuw gaan werken.
De dankbaarheid bij hun vertrek sprak boekdelen.
Met Galdys en Rene vertrokken we dan naar een apotheker in de buurt. Anneke had immers een budget van 100 euro meegekregen van haar collega en patiënten. 100 euro is naar Boliviaanse normen een enorm bedrag. (meer dan een maandloon voor arbeiders hier!)
Met het beschikbare geld werden de belangrijkste geneesmiddelen en verzorgingsprodukten gekocht om de straatkinderen te verzorgen indien nodig. Het gebeurt frekwent dat kinderen met eczeem, open wonden en andere kwetsuren toekomen aan de mobiele school.
Het beschikbare geld kon niet opgekocht worden, we haddeen al twee grote zakken vol voor 37 euro.
Het resterend bedrag werd aan Gladys gegeven om de voorraad aan te vullen en indien nodig een dokter of tandarts te betalen voor de straatkinderen.
Vervolgens op weg naar een speelgoed/boekhandel waar we nog een bedrag konden spenderen van 200 euro.
Dit geld was het saldo van de opbrengst van de musical die Lieselot en Sofie voor hun eindwerk ineen hadden gestoken.
Er werd vooral didactische spelletjes gekocht en tevens nog een grote voorraad aan stiften, pennen, potloden, plakband, schriften enz...
Na onze aankopen nog even terug naar CERPI waar alle aangekochte goederen werden uitgestald op Enzo´s schooltje.
Gladys nam even het woord en wenste ons te bedanken voor alle moeite en giften.
Ze benadrukte nogmaals dat de mobiele school hier prachtig werk levert en dat ze ervan overtuigd is dat Enzo´s droom dagelijks verwezelijkt wordt. Enzo leeft verder in elk van deze kinderen.
Ze verzekerde ons dat al het gekochte materiaal zeer belangrijk is voor hun en dat het met de nodige zorg zal gebruikt worden.
Ook Rene nam het woord om ons te bedanken tot in Sucre gekomem te zijn en wat het tevens betekent voor deze kinderen om ons gezien te hebben.
Het was weerom een zeer beladen moment...
Als afsluiter hebben we Gladys, Rene en de twee stagairs uitgenodigd deze avond met ons te gaan eten.

Als we terugkijken op deze twee zware dagen kunnen we besluiten dat Enzo´s droom uitgekomem is. Het lijkt alsof hij de kinderen aantrekt om deel te nemen aan en van de diverse panelen.
Het is voor ons allemaal een beetje overweldigend geweest, emoties, blijdschap, verdriet, herinneringen...dat het lijkt alsof het ons nog niet helemaal doordingt.
Misschien kunnen we het de komende week laten bezinken om de puzzelstukken in elkaar te plaatsen.

Het liefst van al hadden we dit echter met Enzo samen gedaan...

De rest van onze dag hier in Sucre verbleekt bij onze ervaringen de afgelopen twee dagen.

Het hoogtepunt van de reis volgens sommigen ontstaan uit een dieptepunt in ons leven...

Een ding is zeker:het doel van onze reis is geslaagd.

Morgen vliegen we terug naar La Paz.