Rio de La Paz

Onze laatste avond in Sucre hebben we alle huidige medewerkers van Enzo´s schooltje uitgenodigd voor een etentje. Rene, een van de medewerkers koos een tradioneel Boliviaans restaurant uit. In totaal zaten we met z´n 20 aan tafel, twee Bolivianen, een Spaanse en drie Duitsers, dertien Belgen en een Nederlander.
Na een half uur werden we getrakteerd op een echte Boliviaanse muziekhappening.
Hoe later de avond vorderde hoe meer er verbroederd werd. Uiteindelijk werd Maxim van tafel gehaald om mee te doen met de groep. Iedereen stond versteld van zijn muzikale en vooral zijn danscapaciteiten.
Nadien brachten Maxim en Geert, onze gids nog een gitaarsolo waarop Rene de medewerker van Cerpi zijn vocaal en instrumentaal kunnen presenteerde.
Het moet gezegd, Rene heeft een fantastische stem.
Op het einde van de avond werd van Rene en Gladys en de andere medewerkers afscheid genomen met een heuse krop in onze keel. We hebben op onze twee dagen hier ongelooflijke mensen leren kennen met hetzelfde ideaal, dezelfde hartelijkheid en warmte. Je zou Rene en Gladys best kunnen omschrijven als een soort moeder en vader van de straatkinderen hier. Wat beiden verwezelijken met de beperkte financiele middelen is niet te beschrijven.
Gladys zei tevens dat het niet eenvoudig is om steeds de financiele middelen te vinden om het schooltje rijdende te houden.
We vernamen tevens dat de straatkinderen in de andere 6 sectoren reeds vernomen hadden van onze komst hier in Sucre en dat ze er eigenlijk ook naar uitkeken om ons te ontmoeten. Helaas ontbreekt ons de tijd hiervoor. Als tegemoetkoming hebben we een bedrag geschonken om aan de andere straatkinderen ook iets aan te bieden wanneer het schooltje in hun buurt komt.
We namen als vrienden afscheid...
Stiekem hopen we dat we hier ooit zullen terugkomen.

Zaterdagochtend ontbijt om 08.00 uur. We dienen immers om 08.45 klaar te staan voor ee taxirit naar de luchthaven. De luchthaven is in de orde van de luchthaven in Antwerpen. Onze voorziene vlucht om 10.25 u is al meteen een half uur vertraagd, niet geklaagd, het is heerlijk weer en we profiteren dus maar van de zon buiten.
Op een bepaald moment staat Rene met twee van zijn kinderen bij ons. Hij komt ons speciaal nog een CD brengen van de muziekgroep waar hij vroeger nog in meespeelde.
Stilaan komt er meer en meer volk toe op de luchthaven, voornamelijk jonge Boliviaanse meisjes, blijkt dat op het vliegtuig waarop we zitten te wachten een Chileense versie van Tokyo Hotel zou zitten.
Uiteindelijk arriveert het vliegtuig pas om 11.05. De aanwezigen beginnen in koor te krijsen. Het vliegtuig waarmee we naar La Paz vliegen is een oudere Boeing 727 van Aerosur.
Om 11.30u gaan we de lucht in, we kunnen nauwelijks genieten van het prachtig uitzicht en van een drankje als het vliegtuig al terug begint te dalen. De vlucht naar La Paz duurt amper 45 min, we sparen wel een busrit uit van 13 uur en die hebben we al genoeg gehad.
We misten bij aankomst in La Paz al terug Sucre, eigenlijk zouden we liever terugkeren doch ons programma dient afgewerkt te worden.
Bij het binnenrijden van La Paz zien we hier en daar diverse volksgroepen die gekleed zijn in traditionele kledij, blijkt dat het uigerekend vandaag studentenkarnaval is. De Prado over zijn ganse lengte is afgezet met zeilen, het centrale gedeelte is enkel toegankelijk mits betaling. We wanen ons meteen in Rio De Janeiro ipv La Paz.
Het hotel ligt vlak aan de Prado zelf, de kamers geven gelukkig uit op de achterliggende straat maar we vrezen al een beetje voor onze nachtrust.
We zoeken na de check-in meteen iets op om te eten en gezien we van Arnoud een goeie tip hadden ontvangen van een goed restaurant boven het Coca museum besloten we beiden te koppelen.
In het coca museum kregen we een Nederlandse handleiding die echter bleek geschreven te zijn door iemand die net coca gekauwd had.
We moesten hier op het lijntje lopen in het cocamuseum.
´s Avonds zijn we teruggekeerd naar hetzelfde restaurant gezien we hadden gemerkt dat men hier voor 25 bolivianos (2.5 euro) een driegangenmenu kon eten.
Het moet gezegd, het eten was heerlijk doch je moest het nodige geduld hebben.
Bij de terugkeer naar ons hotel rond 22.00 u konden we het aantal dronkelappen niet tellen, het was eigenlijk een komisch spektakel.
De muziek op de Prado duurde tot ma middernacht maar kon ons niet uit onze nachtrust houden.

Vandaag moesten we terug vroeg uit de veren. Om 07.00 u zou men ons komen ophalen voor de busrit naar Puno...