De Uroseilanden
Door: La famiglia
Blijf op de hoogte en volg Luc
27 Juli 2008 | Peru, Puno
Uiteindelijk vertrokken we deze morgen pas om 07.30 uur naar de Terminale de autobuses van La Paz. Het gebouw lijkt op Antwerpen centraal doch hier is geen enkele trein te bespeuren, hier enkel incheck balies voor trips doorheen gans Bolivia of naar Peru per bus.
De busrit verloopt in tegengestelde richting als deze van hoe we naar La Paz gekomen zijn iets meer dan een week geleden. Aan de grens herhaalt zich echter hetzelfde ritueel.
Alle bagage uit de bus, stempeltje laten zetten in Bolivia, grens over, papiertje invullen, stempeltje halen in Peru en terug de bus op, gelukkig geen ladrones (dieven) tegengekomen. Filip zijn camera lag helaas ook niet bij de gevonden voorwerpen :)
We dienen eerst ons uurwerk terug een uur achteruit te draaien, het is immers eem uur verschil hier in Peru.
Puno om 14.15 uur. Het hotel kennen we ondertussen, even een verfrissing en we vertrekken naar de Uros eilanden. Er staan buiten ons hotel een zestal fietstaxis te wachten. Betreft een soort driewielers waarbij je zelf voorin zit en de bestuurder achter je. In een mum van tijd staan we aan de haven. Elke chauffeur wil net laten tonen hoe snel hij wel is met de nodige risicos vandien.
De boottocht naar de Uros eilanden duurt een half uurtje. We naderen in de verte de drijvende eilanden van riet. Het ziet er van ver al spectaculair uit. We varen via diverse nog steeds bewoonde rieteilanden waar in het totaal over een 40 tal eilanden 2000 mensen wonen. Ze verplaatsen zich met rieten boten die er uit zien als sneks (mini vikingboten).
We stoppen op het grote viseiland en krijgen een uitleg over het bouwen van deze eilanden en hoe men hier leeft. Het is een trip meer dan waard. Een groot stuk van hun inkomsten halen de Urosindianen uit het toerisme en dat voel je en dat merk je.
De terutocht naar ons hotel verloopt opnieuw met de bakfietsen, de terugrit kost iets meer gezien het bergop is en dat begrijpen we volledig: Het gezucht van de fietser verklaart veel, we zitten immers op nog steeds 3800 m hoogte.
Morgen blijven we nog een dagje in Puno...
We hebben pas een trip gepland in de namiddag zodat we even kunnen uitblazen in de voormiddag en dat is dringend eens nodig voor de meesten van ons.
We gaan tevens onze laatste week in...
De busrit verloopt in tegengestelde richting als deze van hoe we naar La Paz gekomen zijn iets meer dan een week geleden. Aan de grens herhaalt zich echter hetzelfde ritueel.
Alle bagage uit de bus, stempeltje laten zetten in Bolivia, grens over, papiertje invullen, stempeltje halen in Peru en terug de bus op, gelukkig geen ladrones (dieven) tegengekomen. Filip zijn camera lag helaas ook niet bij de gevonden voorwerpen :)
We dienen eerst ons uurwerk terug een uur achteruit te draaien, het is immers eem uur verschil hier in Peru.
Puno om 14.15 uur. Het hotel kennen we ondertussen, even een verfrissing en we vertrekken naar de Uros eilanden. Er staan buiten ons hotel een zestal fietstaxis te wachten. Betreft een soort driewielers waarbij je zelf voorin zit en de bestuurder achter je. In een mum van tijd staan we aan de haven. Elke chauffeur wil net laten tonen hoe snel hij wel is met de nodige risicos vandien.
De boottocht naar de Uros eilanden duurt een half uurtje. We naderen in de verte de drijvende eilanden van riet. Het ziet er van ver al spectaculair uit. We varen via diverse nog steeds bewoonde rieteilanden waar in het totaal over een 40 tal eilanden 2000 mensen wonen. Ze verplaatsen zich met rieten boten die er uit zien als sneks (mini vikingboten).
We stoppen op het grote viseiland en krijgen een uitleg over het bouwen van deze eilanden en hoe men hier leeft. Het is een trip meer dan waard. Een groot stuk van hun inkomsten halen de Urosindianen uit het toerisme en dat voel je en dat merk je.
De terutocht naar ons hotel verloopt opnieuw met de bakfietsen, de terugrit kost iets meer gezien het bergop is en dat begrijpen we volledig: Het gezucht van de fietser verklaart veel, we zitten immers op nog steeds 3800 m hoogte.
Morgen blijven we nog een dagje in Puno...
We hebben pas een trip gepland in de namiddag zodat we even kunnen uitblazen in de voormiddag en dat is dringend eens nodig voor de meesten van ons.
We gaan tevens onze laatste week in...
-
28 Juli 2008 - 06:09
Annemieke:
de laatste week...
ik vrees dat velen van ons moeten afkicken want het wordt een dagelijkse gewoonte van even aan jouw lippen te hangen om al die belevenisen te volgen die jullie meemaken.jullie zullen nog vaal met heimwee aan sucre denken en ik kan me voorstellen dat je liever de laatste week daar had doorgebracht... maar wie weet . misschien komt één van die boliviaantjes wel eens naar hier op bezoek want ook voor hen zal het wel een gelukkig moment geweest zijn.geniet van de laatse pachtbeelden aan het titicacameer en al al het moois de volgende dagen nog xxxx -
28 Juli 2008 - 06:55
Gennaro:
Ciao Luc, Rita e tutti gli altri.
SCusa se scrivo in italiano. Luc incredibile, tutto. Lo sai che io no amo leggere, pero' leggo la vostra avventura con continuo interesse. Mi sembra di leggere un libro con mille faccie, dove bellezza, tristezza, meraviglia e tanti altri sentimenti e vicende si intrecciano. Grazie per renderci partecipi a questa esperienza INCREDIBILE.
CIAOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO -
28 Juli 2008 - 20:49
Carine En Eric:
Het laatste verhaal.(voor de 2 uur dat ik al aan het lezen ben...)
Enzo is ZO dicht dat we hem inderdaad tot hier op het scherm voelen...
De tranen zijn opgedroogd maar de woorden nog niet terug te vinden! De krop zit er nog.Als ik de reactie's lees van de mensen die jullie volgen, is er eenzelfde gevoel bij eenieder van ons.Ik moet hier niet bij vermelden wat dat gevoel is want dat weten we allemaal.Maar er is misschien wel geen toeval. Alles heeft zijn zin en reden, blijkt me hier.Hoe hard dat ook is en klinkt.Als je al die warmte voelt van die kinderen daar...En jullie kracht om dat alles te dragen.Eenieder van jullie.
Voor de kinderen...een dikke proficiat !!!Zo een zware reis zonder morren en kunnen "genieten" en "beleven" van al deze ervaringen. Dat maakt elk van hen al tot een bijzonder persoontje. Draag het maar over op jullie vriendjes hier thuis!en hou deze reis voor altijd in jullie hart.
Carine xxx -
28 Juli 2008 - 20:59
Christine:
Ik die bijna nooit op de computer zat ,ben hier weer . Kijk er steeds naar uit hoe het met jullie gaat. Wat een reis die jullie kijk op het leven weer eens zal veranderen. Maar weet dat er velen zijn die met jullie meegaan. DK KNF Christine xxx -
28 Juli 2008 - 21:11
Marleen (zus):
Liefste Anneke,Filip en Dorien.
Fijn dat jullie het de laatste avond in sucre nog zo gezellig gehad hebben.
Het kan ook niet anders allemaal warme,lieve en oprechte mensen samen.
In jullie gedachten zal elk moment jullie bijblijven.
Geniet van jullie laatste week!!!!!
Zus,vanaf vandaag terug werken,dan kan ik savonds jullie verslag maar lezen.
Lieve groeten,Marleen,Guy en Fleurtje -
28 Juli 2008 - 21:44
Haario, De Kapper:
ik heb alle foto s nog eens bekeken, en maak me de bedenking hoe puur die gezichten zijn. in de ogen van mensen en vooral die van kinderen zie je verhalen, en niet alleen bij hen. zorg goed voor elkaar, groeten mario sabine en kids -
28 Juli 2008 - 22:22
Mieke:
lieve schatten allemaal,
als ik de reacties lees van mensen die ik ken en die ik niet ken, weet ik niet meer wat ik moet zeggen.
al die lieve, meelevende, moedgevende woorden ... ze bezorgen me ook een krop in de keel!
pauline vetelde me dat ze niet wist hoe het zou zijn, wel, jullie weten het nu, jullie hebben dingen meegemaakt die jullie nooit zullen vergeten, breng ze mee in jullie valies, de leuke, maar ook de moeilijke momenten en blijf ze vooral delen met ons allemaal!
enzo is en blijft voor altijd in ons hart!
dikke knuffels van ons allemaal!
tot morgen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
