Dakkar - Uyuni

Gezien om 7 uur de bus op ons zou staan wachten moesten we opnieuw vroeg uit de veren. Om 06.30 uur ontbijt met een prachtig uitzicht op de bergen rondom La Paz met een opgaande zon.
We ontdekten wat later de Boliviaanse stiptheid. Onze bus werd al aangeñeld met een vertraging van 15 min. Dit werd uiteindelijk een 45 min.
Een soort all'road bus kwam toe, met basiscomfort. We hadden plaats zat, de bus was voorzien voor 45 plaatsen en dit met 14, een echte luxe voor een lange trip, dachten we.
Na een kwartier rijden stopte de bus al voor een tankbeurt, opnieuw een 15 min vertraging. Uiteindelijk de weg op naar Uyuni. Op de altiplano hing op dat moment een dichte mist, er was geen verwarming op onze bus, de ramen gingen tevens bij de minste schok open.
We zaten dus al snel met onze jassen en een deken dicht bijeen.
Het eerste stuk van de rit was nog verharde asfaltweg. De uitgestrektheid van de altiplano is niet te vatten, zover ons oog reikt niets dan desolaat gebied met in de verte bergen.
De dorpen die we onderweg passeren worden schaarser en schaarser, de armoede die we opmerken stijgt evenredig met het aantal afgelegde kilometers.
We rijden door tot 14.15 uur voor een korte lunch in een baanrestaurant. Gezien we ondertussen nog steeds op een 3600 m hoogte rijden en er een schrale wind blaast op de Altiplano is het berekoud.
In het restaurant is het niet veel beter. We zitten de rillen van de kou.
We beperken ons tot een zeer snelle hap gezien ze nog een lange een hobbelige rit voor de boeg hebben. Na een half uur terug de bus in. Na het dorp Huari, bekend van zijn bier in Bolivia, stopt de verharde weg. De bus draait een zandweg in waarvan we nauwelijks kunnen geloven dat dit het vervolg van onze reis zal worden.
We rijden in een, naar onze normen, een dreef vol met diepe putten met niets dan mul zand.
Af en toe moeten we een rivier over waarbij bij het zien ervan onze harten sneller gaan slaan omdat we nauwelijks kunnen geloven dat dit met onze bus haalbaar is. Het is immers geen 4X4.
Bij het oversteken van een van de vele rivieren krijgen we het pas echt benauwd, er staat immers een auto tot zijn assen in het water, gelukkig halen we de overkant. De bus schommelt heen en weer en deint soms zover over dat we denken dat we denken dat we aan een kant met zijn allen dienen te gaan zitten om niet te klikken.
Als je denkt dat het ergens zou beteren...vergeet het maar, het wordt steeds slechter. Op een bepaald moment zien ze een grote, met kiezel, verharde weg en denken we, eindelijk, doch dit blijkt de weg die in aanbouw is doch nog niet kan gebruikt worden. De bus dient terug te keren. Opnieuw een erbarmelijke zandweg in. Gelukkig biedt het landschap genoeg afwisseling en pracht om de rit toch nog houdbaar te maken.
In een bepaald dorp wordt het helemaal hilarisch wanneer onze chauffeur de weg dient te vragen.
Ergens te begrijpen gezien ze op het ganse traject slecht twee wegwijzers hebben gezien.
Stilaan wordt het donker en eigenlijk geeft dit ons een onbehaaglijk gevoel gezien de temperatuur zienderogen daalt en er geen verwarming is op de bus. we hebben tevens geen enkel idee van de duur van de af te leggen weg. We hopen tevens dat de bus Uyuni bereikt zonder een panne. In een van onze vorige hotels waren er Belgen die hetzelfde traject hebben gedaan en die zich vastreden met gevolg dat ze dienden te overnachten in de bus.
Een pluspunt tijdens het donkere gedeelte van de rit is de prachtige sterrenhemel, kennen we die niet ergens van...
We zien tevens een nevel van de melkweg, we wisten niet dat het heelal zoveel sterren bevat.
Uiteindelijk bereiken we Uyuni om 20.30 uur, onze begeleider spurt van de bus om ervoor te zorgen dat we nog een maaltijd kunnen nuttigen. Het hotel Torino is een soort westernachtig hotel. De uitbater is een Amerikaan die volgens Geert, onze begeleider de beste Pizza van Zuid Amerika bereidt, en we moeten hem gelijk geven.
Er dient nog gezegd dat de kinderen een applaus verdienen voor het doorstaan van deze dertien uur durende rit zonder morren.
Na de maaltijd rest ons nog enkel een koude nacht. Het is ondertussen buiten dik onder nul en er is deze keer geen enkele verwarming op de kamer.
Morgen staat de zoutvlakte van Uyuni op het programma. We krijgen tijd tot 10.30 voor ons vertrek.
Gezien de traagheid van het internet hier in Uyuni dienen we de fotos nog even te laten wachten.

Besos de todos del gruppo