Alegría

Deze morgen ontwaakten we hier met een stralende zon. We hadden besloten pas in de namiddag mee te gaan met het schooltje en zouden van de gelegenheid profiteren om Sucre zelf verder te verkennen. Op aanraden van de vrijwilligers hier stapten we naar de Mirador Ricoleta. Deze zou het mooiste uitzicht bieden op de Stad na wat klimwerk.
De zon brandde letterlijk op onze huid en de zonnecreme uit Belgie gaf duidelijk niet voldoende bescherming aan onze huid ondanks dat het een factor 30 was. We dienden eerst een factor 45 te gaan kopen om de verdere rode verkleuring van onze huid tegen te gaan, we begonnen te veel op de Bolivianos te trekken of is het beter gezegd echte Morales...
De Mirador bleek inderdaad de moeite meer dan waard, een overdekte passage bood bescherming aan de zon en gaf een prachtig uitzicht over Sucre. Aan de overzijde van het plein was er een museum gelegen in een oud klooster. Van de gelegenheid maar gebruik gemaakt om hier even te gaan kijken, we kregen met twee franse studentes een prive rondleiding. Na een snelle rondleiding stonden we een half uurtje later terug aan de poort. Het klooster ging dicht voor toeristen om 11.30 uur gezien de 8 paters om dat uur gingen eten en geen contact wensten met toeristen. Het lijkt hier een uitstekende onderduikadres voor in het nauw gedreven geestelijken in Belgie...

Tegen drie uur terug naar CERPI waar de wijk Alegría, wat vreugde betekent,op het programma staat. De weg gaat eerst een half uurtje over asfalt en daarna kunnen we onze ogen niet geloven, door de regen die om 3 uur begonnen is ligt de ´weg´ er verzadigd bij, dit doet ons denken aan de rit van twee jaar geleden van La Paz naar Uyuni maar dan nog veel erger, we vrezen op sommige plaatsen dat we er niet door geraken: De huizen worden erger en erger, je kan nauwelijks vatten dat hier gezinnen wonen. Op een bepaald moment begint Rene te toeteren, het teken voor de kinderen dat we er aankomen en meteen stormen een aantal kinderen uit een bouwvallige woning, wij noemen het een barak, naar de weg om eem stuk te kunnen meerijden. Hoe verder we vorderen hoe meer kinderen meerijden. We stoppen in de nabijheid van een school. De straten en huizen geven een ongelooflijke indruk op ons. We dachten al veel gezien te hebben maar dit tart onze verbeelding. Veel huizen hebben geen licht of stromend water.
De straten zijn een modderige brij, echte dreven waar niemand van ons zin zou krijgen om te gaan wandelen. De kinderen lopen hier door op sandalen, schamel gekleed en wij hebben doorheen onze goede kledij zelfs kou...De lach op de gezichten van deze kinderen verwarmd ons meteen. Ze weten nog niet wie we zijn, ondanks hun armoede zijn ze gelukkig. Gezien het winderig is en hevig regent moeten we een onderkomen zoeken op de speelplaats van de school onder een afdak. De sessie zal verkort worden. Gladys zegt ons dat er normaal tussen de 50 en 80 kinderen komen maar door het slechte weer zien we er maar een twintigtal. Gladys legt hun uit wie we zijn en toont samen met ons de tekeningen van de leerlingen van ons Lotje. De kinderen kunnen het niet goed begrijpen dat kinderen, leeftijdsgenoten aan de andere kant van de wereld vriendje willen zijn met hun en hun veel liefs toe wensen, ze stralen opnieuw als ze dit vernemen. Gezien de regen en magere opkomst is er vandaag geen gastoptreden van papa en mama Morales. Er worden nog wat foto´s genomen voor Lotje haar klas zodat de kinderen kunnen zien dat hun tekeningen in de smaak vallen hier.
Opnieuw wachten een aantal kinderen op een knuffel van ons, ze stralen als je ze een beetje aandacht, een knuffel of een zoen geeft. Sommigen hebben het koud gezien ze pover en schamel gekleed zijn. Hier willen we iets aan doen denken we op dat moment gezien de winter nog moet komen hier....
Wanneer we vertrekken keren ze allemaal met een brede glimlach huiswaarts, geluk is hier echt eenvoudig terug te vinden op de gezichten van deze kinderen ondanks hun levensomstandigheden en toekomstperspectieven.ç
Rene heeft gans de tijd met Carlitos een jongen die we nog herkennen van twee jaar geleden mee geholpen om zijn huiswerk te maken, ondanks dat hij werkt op straat heeft hij toch gaan studeren, dit geeft een goed gevoel dat sommigen toch de cirkel doorbreken.
Gelukkig geraken we door de aanhoudende regen en de steeds slechter berijdbare weg terug.
Het woord "alegría2 heeft voor ons na ditalles gezien te hebben een dubbele betekenis.

We hebben ondertussen een bijzonder gevoel, de 24 ste zal vijf uur langer duren dan normaal, wanneer we dit typen is de 24 ste reeds begonnen in België, alsof we het twee keer moeten doorstaan. Dat onze familie en in het bijzonder Lotje en Maxim zo ver af zijn is nog eens zo moeilijk voor ons....

We weten dat ze in goede handen zullen opgevangen worden vandaag....XXXXX