Papa en mama Morales

Onze tochtgenoten Katrien en Tony zijn deze morgen vertrokken naar Uyuni om 06.15 uur, voor hun deel van reis in de voetsporen van Tom.

Tegen 08.30 uur zijn we te voet vertrokken richting CERPI om opnieuw een andere plaats te bezoeken van het schooltje. Vandaag stond de ingang van de luchthaven op het menu. Ook hier stormen de kinderen naar het busje toe vanaf ze ons zien aankomen. Er wordt opnieuw een herdenkingsmoment gegeven voor Enzo. De kinderen kijken allen verbaasd naar ons en zijn nog meer verbaasd als ze vernemen dat we helemaal vanuit Europa zijn gekomen om hun te bezoeken. Vele kinderen werken hier als autowassers van de taxis die richting luchthaven rijden. We zien ook ouders die zeer jonge kinderen met de autobus hier droppen en vertrokken. De kinderen zijn hier rustiger dan gisteren, ze luisteren duidelijk beter naar de straatwerkers en zijn meer geconcentreerd. Af en toe springt er een recht om tussendoor toch nog maar gauw een auto te gaan wassen. Werk gaat duidelijk voor... Er staat vandaag dezelfde activiteit op het menu, de rechten en plichten. Tijdens de uiteenzetting duiken achter ons aan de overzijde van de straat een kudde varkens op en iets later achter de kinderen een kudde schapen, natuurlijker kan zo`n klasje niet zijn.Opnieuw voert Rene zijn nummer op van Mister Bueno die opnieuw een naamloze wees een naam en twee ouders geeft, we hebben hier al meteen een dagelijkse gastrol.

De kinderen genieten er duidelijk van. Gezien het begint te regenen dienen we vroeger te stoppen dan voorzien. Op vraag van Gladys nog een kort afscheidswoordje gedaan aan de kinderen. Ze stellen vragen omtrent Enzo en begrijpen het verschil niet tussen Enzo vanop de foto en deze uit het toneeltje gespeeld door een van de vrijwillgers, een beetje verwarrend voor hun...

De kinderen vertrekken stralend en kijken opnieuw uit naar volgende week. Gladys toont ons twee kinderen die al jaren lang wekelijks komen. Een van de meisjes blijft rond Rita kleven, ze zoekt duidelijk wat aandacht, warmte en een knuffel. Ze vallen ons in de armen en geven ons kussen voor ze opnieuw gaan werken.
Met een warm gevoel vertrekken we richting centrum, de ontmoeting was gemakkelijker voor ons dan gisteren.

We gaan op uitnodging van Gladys en Rene de lokale specialiteit,Saltenas, eten in een lokaal restaurant. Tijdens de gesprekken met Gladys vernemen we dat de armoede hier nog toegenomen is alhoewel dat door de regering wordt tegengesproken. De levensduurte is enorm gestegen zonder een index aanpassing. Men komt hier nog nauwelijks de maand rond. Suiker is bijna niet meer te betalen, de prijzen zijn duizelingwekkend gestegen. Er is nauwelijks werk. Confronterend voor ons. Op terugweg zien we wegenwerkers staan, betreffen allemaal vrouwen...dit tafereel zie je niet in Belgie...Gladys zegt dat de vrouwen hier geen andere keuze hebben, anders hebben ze geen geld om eten te kopen, veel vaders verlaten hun gezin om maar Europa te gaan of opnieuw bij hun familie te gaan wonen. Veel gezinnen zijn uiteen en de vrouwen moeten het verder alleen rooien voor 4 tot 6 kinderen. Ook veel oudere mensen die bedelen en graatmager rondlopen, voor hun zijn er geen sociale voorzieningen, ze leven van giften tijdens het bedelen, wanneer we ze wat eten geven zijn ze zeer dankbaar voor de geste.

Deze namiddag reed het schooltje niet uit, we hebben dan wat rondgekuierd in de stad en van het zonnetje genoten op de patio van het hotel hier, erna zijn we het cementerio general gaan bezoeken, het grote kerkhof van Sucre dat volgens alle gidsen de moeite waard is. In 2008 was het gesloten dus nu maar van de gelegenheid gebruik maken. Ons oog valt steeds op de graven van jonge kinderen en we kunnen ze niet tellen....
Op teruweg naar het centrum komen we vele studenten tegen die net terugkeren van school, de keerzijde van Sucre, niet alle kinderen leven hier op de straat, op de Plaza Mayor merken we vele welgestelde kinderen op de de mogelijkheid hebben om te studeren en die het duidelijk goed hebben. We vragen alleen af of zij ook af en toe eens denken aan hun leeftijdsgenootjes op straat., of zou er alleen bij ons aandacht aan worden geschonken ?

@Anneke , de kleuterjuf en de schaakleraar werken hier inderdaad nog steeds en waren enorm blij ons weer te zien. Hij gaat zijn nieuw boek op mijn stick zetten....

Morgenvroeg gaan we nog even Sucre verkennen en ¨s midsdags gaan we mee naar de wijk Allegria, een wijk verder af gelegen, is meer een dorp op zich en waar steeds de meeste kinderen naar de mobiele school komen...