Morgen...

Op weg tussen liefde en leegte.

Dit reisverhaal begint in 2001, toen we via het programma Napels Zien voor het eerst kennis maakten met een jonge tot dan onbekende sympathieke kerel, Arnoud Raskin, die trachtte zijn levensdroom waar te maken door met een zelf ontworpen mobiel schooltje, de school naar het kind op de straat te brengen in Colombia. Het idealisme, de puurheid en geestdrift van Arnoud trof ons en vele andere mensen.
Toen Enzo vier jaar later in februari 2005, net voor die dramatische dag, in zijn school ook het verhaal te horen kreeg over de straatkinderen, over de realiteiten van zijn leeftijdsgenootjes op de stoep en de mobiele schooltjes werd hij ook getroffen.
Enzo stak het feit dat deze onrechtvaardigheid voor hem onaanvaardbaar was niet onder stoelen of banken. Hij kon het niet aanvaarden dat straatkinderen geen kans kregen in het leven.
Hij wilde meehelpen dat ze een mobiel schooltje konden financieren op school. Hij begon zelfs al plannen te maken om zelf zo’n schooltje te maken en wou zo meewerken, meedenken, meehelpen…
Dromend…
Dromend van een betere wereld…….
Enzo’s verhaal van de mobiele school en Arnoud was ons niet vreemd. We hadden nooit gedacht dat onze wegen elkaar zouden kruisen.
Toen Enzo de dag nadien ‘s namiddags naar huis fietste sloeg het noodlot toe.
Enzo verongelukte op donderdag 24 februari 2005.

Het is deze droom van Enzo die we hebben willen waarmaken….
Op onze vraag werd er tijdens de begrafenis noch bloemen noch kransen gelegd maar werd er geld ingezameld om een mobiel schooltje te financieren..
Met hulp van velen konden we deze droom verwezenlijken…
Op 26 april 2005 werd in Leuven door Arnoud en zijn team, Enzo’s mobiele schooltje aan ons voorgesteld net voor het vertrok naar Sucre in Bolivia.
Arnoud zou zelf instaan voor de plaatsing in Bolivia van dit mobiele schooltje.
Sinds mei 2005 rijdt dit mobiele schooltje rond in de straten van Sucre in Bolivia.
Deze symbolische daad had onder meer als doel dat Enzo een symbool zou zijn van de goedheid en kracht die in ieder kind schuilt en die niet willen aanvaarden dat onze wereld blijft draaien zoals hij vandaag draait. Dat Enzo tevens een symbool zou zijn voor de puurheid en oprechte goedheid van het kind, … een symbool van hoop, … hoop dat de wereld er ooit anders zal uitzien.

We wisten al sinds dat moment dat Sucre geen onbekend terrein zou blijven voor ons, langzaam aan begonnen we plannen te maken voor een trip naar Sucre, een bestemming die bepaald werd door het noodlot en waarbij Enzo ons met z’n dertien naar de andere kant van de wereld bracht alsof hij ons wou laten inzien dat zijn leven toch zin heeft gehad.
Het klonk voor ons niet juist toen men zei dat dit de reis van ons leven zou zijn. Het is eerder de reis van Enzo’s leven, de zoektocht naar wat het betekende, wat het nog steeds betekent en wat het zal blijven betekenen voor ons.

Op vrijdag 11 juli 2008 was het dan zo ver….
Lichamelijk vertrokken we met ons dertien naar Zuid-Amerika, geestelijk waren we met veertien op weg….Ieder van ons met zijn eigen rugzak aan herinneringen, ieder van ons met zijn eigen verwachtingen….
We wisten niet echt wat we van deze reis konden verwachten en of deze zou bijdragen om de leegte in ons nabestaan te vullen en de pijn om het gemis van Enzo’s liefde te verzachten.
Dat het een zware reis zou worden wisten we. Naarmate we Peru doorkruisten richting Bolivië , steeg niet alleen de hoogte, de spanning in ons steeg evenredig mee.
We hadden wel allen het gevoel dat we op de juiste weg zaten….. de Ferrari sticker op de gitaar van een straatmuzikant in Pisco, het ontwaken in de nachtbus naar Arequipa met een Peruaanse versie van I did it my way, de voetballende jongen in de Colca Canyon met het nr 10 op zijn voetbaltruitje, de veelkleurige handpalm op een spandoek in La Paz, de vallende sterren op weg naar Uyuni…..

Toen we Sucre naderden op woensdag 23 juli zei onze reisbegeleider dat we het hoogtepunt naderden van onze reis. Wijzelf vonden dit eerder het zwaartepunt van de reis of was het eerder het middelpunt van onze reis gezien deze reis opgebouwd werd vanuit Sucre als reisdoel.
Alhoewel we dit zelf niet hadden gepland zagen we op donderdag de 24 ste Enzo’s schooltje opnieuw staan, deze keer op het centrale plein in Sucre. Gladys en René de twee straatwerkers ontvingen ons als vrienden.
Een emotionele ontmoeting, opnieuw een gevoel van liefde en leegte, liefde van Gladys, Rene en de vele straatkinderen die op ons afkwamen nadat ze hoorden dat we de familie waren van Enzo, de leegte die we voelden omdat we jou zelf niet zagen staan…Je dit zelf niet mocht meemaken.
En toch hadden we het gevoel dat je er bij was. Is het toeval of niet dat bij het bekijken van de videobeelden er tussen Lieselot en Maxim net boven jouw foto op het schooltje er een sterke schittering te zien is, alsof er een ster schittert op dat moment, terug even met z’n drieën samen, ons Lotje en ons jongens.

In onze grote puzzel van vragen omtrent het verlies van Enzo, zijn er een aantal puzzelstukken op zijn plaats terecht gekomen maar ondanks de vele ervaringen tijdens onze reis, de steun van velen blijven we achter met het besef dat onze levenspuzzel nooit meer compleet zal zijn.
Het gaf ons wel een goed gevoel te zien dat er prachtig werk wordt geleverd in de straten van Sucre met Enzo’s mobiele schooltje. Dat meer dan 300 straatkinderen er naar uitkijken om met het schooltje te werken. Velen van hen komen langs op het moment dat ze schoenen aan het poetsen zijn, kranten of frisdranken verkopen of auto’s wassen. Hun moment om even weg te vluchten uit hun harde bestaan om toch maar even die schouderklop te voelen van Gladys of Rene. De mensen bij CERPI verrichten met weinig middelen een groot werk. De warmte, puurheid en gedrevenheid die het ganse team van CERPI en in het bijzonder Gladys en Rene uitstraalden, hadden ons diep geraakt.
Toen we die zaterdagmorgen vertrokken vanuit Sucre richting La Paz was het stil in de groep….opnieuw onderweg tussen liefde en leegte.

We lieten niet alleen opnieuw het schooltje achter, een stukje van ons bleef ook achter, een stukje dat er voor zou zorgen dat dit hoofdstuk binnen onafzienbare tijd zeker een vervolg zou krijgen…We zouden zeker terugkeren….

Lotgenoten worden tochtgenoten

Begin oktober 2008 organiseerden we een bijeenkomst, enerzijds een herdenkingsmoment voor Enzo, anderzijds met de bedoeling aan familie, vrienden en lotgenoten ons reisverslag met beelden te illustreren.
We vernamen eerder die week dat er een jonge man uit Sinaai was verongelukt. Alhoewel we de familie niet persoonlijk kenden greep dit, zoals elk verkeersongeval met dodelijke afloop, ons naar de keel. Weer een familie die getroffen wordt dachten we...We vernamen ook dat deze jonge man, Tom, net terug was van een reis naar Bolivië en Argentinië met zijn zus Mieke.

Een aantal weken later ontmoetten we voor de eerste keer de ouders van Tom, Katrien en Tony op een wandeling. Voor ons op dat moment nog onbekenden.
Tijdens de wandeling kwam vrij snel het onderwerp Bolivië ter sprake. Katrien vertelde over de reis van Tom naar Bolivië, wij vertelden over onze reis naar Bolivië. We hadden nooit gedacht dat deze nieuwe lotgenoten, letterlijk tochtgenoten zouden worden.
Bij latere gesprekken bleek al snel dat Katrien en Tony, ooit een aantal bijzondere plaatsen uit Tom’s laatste reis zouden willen bezoeken.
Toen hun dochter Mieke bevestiging kreeg dat ze op stage mocht in Chili begin 2011 besloten Katrien en Tony dat dit het moment was om Mieke te gaan bezoeken en van deze gelegenheid gebruik te maken om een stukje van Tom’s laatste reis te gaan bezoeken met als bijzondere aantrekkingskracht, de zoutvlakte van Uyuni in Bolivië.
Begin juli 2010 besloten we om Katrien en Tony mee te vergezellen op hun “bijzondere” reis. Ons eerste reisverhaal zou sneller dan we ooit gedacht hebben, een vervolg krijgen.
We zouden op deze tocht meegaan en van deze gelegenheid gebruik maken om opnieuw naar Sucre te reizen op het mobiele schooltje van Enzo te gaan bezoeken.

Op donderdag 24 februari 2011, exact 6 jaar na het zware verlies van Enzo, zullen we in Sucre staan....
Er heerst bij ons echter een dubbel gevoel omdat Lieselot en Maxim er helaas niet bijzijn op deze “zware” jaardag. Met spijt tevens dat we niet met z'n allen daar zullen zijn.
Gelukkig is er opnieuw voldoende steun hier op het thuisfront op hun die dag op te vangen...

Morgen 15 februari 2011 vertrekken we met z’n vieren naar de andere kant van de wereld voor een tocht van 25 dagen doorheen Chili, Bolivië en Argentinië, het wordt een beladen reis met ongetwijfeld zware momenten doch met één gemeenschappelijke binding, Tom en Enzo als onzichtbare gidsen aan ons zijde....

We hopen jullie een beetje te mogen laten meereizen de komende 25 dagen...

Luc en Rita