Sucre

Deze morgen vanuit Santa Cruz naar Sucre gevlogen, een vlucht van een half uurtje dat met een gewone bus ongeveer 18u zou duren...
Hotel Sucre waar we reserveerden voor de komende week was geen onbekende voor ons, hier hebben we nog geslapen. Sucre leek ons groter dan de vorige keer, we ontdekten dat we van de omgeving weinig herinnerden. Gezien Katrien en Tony naar de Salar De Uyuni vertrekken voor drie dagen sprongen we na ingecheckt te zijn hier even binnen in een toeristisch kantoor, bleek dat de bediende daar een Belg was die hier vrijwilligerswerk deed, hij was bovendien nog afkomstig van Belsele. We moesten naar de busterminal van Sucre om eem ticket te kopen, een flinke wandeling doorheen de straten van Sucre bracht ons tot daar, we voelden meteen de hoogte in onze benen, Sucre ligt immers reeds op 2790 m hoogte.
De rit naar Uyuni bleek slechts 120 Bs te kosten een 12 euro voor twee personen en dat voor een rit van 10 uur.
De honger stak op en we sprongen binnen in een lokale snackbar om saltenas te eten, een lokale specialiteit. Het volledige maal koste 49 Bs een kleine 5 euro voor 4 personen.
We hadden bij het buitenkomen beiden het gevoel dat we niet ver van CERPI waren, de plaats waar het schooltje van Enzo staat. Onze onzichtbare gidsen brachten ons zonder eigenlijk het juiste adres bij te hebben of de weg te kennen rechtstreeks naar CERPI, we passeerden daar zonder het eigenlijk te beseffen...
Bleek dat Rene en Gladys er nog niet waren en pas tegen half drie zouden terug zijn. We ontmoetten wel meteen de schaaklerar die ons vorige ñaal een uitgebreide uitleg gaf over zijn schaaklessen, hij was ons na meer dan twee en een half jaar niet vergeten. Bij het buitengaan in afwachting van Rene en Gladys bemerkten we het schooltje van Enzo dat onder een balkon stond, gezien ze er in de voormiddag al mee buiten waren geweest op de Mercado Central. Het weerzien met dit schooltje werd opnieuw een emotioneel moment...
Kort nadien arriveerde Rene, hij viel in onze armen als een goede vriend en was blij ons weer te zien, hij had nooit gedacht dat we zo snel elkar zouden terug zien.
Gladys kwam iets later binnen en ook dit was een bijzonder moment, de warmte van deze twee mensen in moeilijk beschrijfbaar in woorden.
Gladys dacht dat we hier drie weken zouden blijven. Er zijn hier ook momenteel drie Duitse studenten en een Canadees ala vrijwilliger. We werden meteen uitgenodigd om mee te gaan in de namiddag naar een van de armste wijken van Sucre, Het schooltje staat aan de eindeterminal van de bussen die naatr het hospitaal rijden. Ondertussen hebben ze ee soort minibus gekocht gezien de oude PickUp versleten was. Het busje biedt veel meer comfort en heeft plaats voor 9 personen zodat we gemakkelijk allemaal meekonden. We stopten eerst nog op de Mercado de Campesino voor wat frisdrank en galletas voor de kinderen. Bij vertrek in CERPI regende het doch onderweg begon de hemel uit te klaren, de ganse tijd dat we bezig waren met het schooltje straalde een warme zon op onze gezichten en de gezichten van de vele kinderen....Na een half uurtje de heuvels in te zijn gereden arriveerden we aan het hospitaal. De kinderen stormden meteen op het busje af. We merkten meteen he arm deze kinderen waren en tevens nog jong. De meesten waren tussen de 6 en 10 jaar. Zij leven van het wassen van de busjes die naar het hospitaal rijden en krijgen hier tussen de 5 en de 10 Bs voor er dag, ongeveer een halve tot een euro.
Het ganse team wou deze middag werken rond rechten en plichten van het kind en hadden een toneeltje voorbereid. We werden gevraagd hierin mee te spelen, we moesten de vader en moeder van en kind spelen dat geen naam en geen ouders had, Rene was verkleed in een soort Superman die dit onrecht zou rechtzetten en op een teken van hem moesten we mama em papa Morales spelen en kreeg het anonieme kind een naam, Enzo, het kreeg tevens ouders. Een dubbel gevoel kwam bij ons op bij het spelen van deze rol. Rene heeft voor alles begon een korte uitleg gegeven wie we waren en waarom we hier waren en dat ze deze week speciaal Enzo zouden herdenken. De meeste kinderen die nu naar het schooltje komen zijn bijna allemaal nieuw en kenden niet allemaal het verhaal. Na het oplossen van een woordpuzzel waarin hun 7 rechten stonden en die moesten zoeken waarbij onze hulp meer dan welkom was kregen ze frisdrank en galletas, als afsluiter gingen alle kinderen in een kring staan en riepen allemaal een paar maal Enzo´s naam, dit greep ons naar de keel...
De ontmoeting met deze kinderen was tevens de zwaarste van alle die we gedaan hebben, deze kinderen zijn echt arm, lopen onverzorgd en echt in lompen gekleed, je zou ze zo meteen allen van nieuwe kledij willen voorzien, de schoen die ze aanhebben zijn deels gemaakt uit oude autobanden. Er waren veel broers en zussen bij die duidelijk uitklijken naar dit moment in de week zodat ze even kunnen ontsnappen uit hun keiharde wereld en even een schouderklop krijgen. We ontvingen heel veel vriendschap van deze onbekende kinderen binnen deze korte tijd van ontmoeting. Tegen zes uur keerden we terug richting CERPI, emoitioneel uitgeput nañen we afscheid van Rene en Gladys, morgen gaan we mee naar de luchthaven voor onze tweede ontmoeting met andere straatkinderen....
Donderdag de 24 ste staat het schooltje op de Plaza Mayor, het centrum van Sucre....
We zullen een van de dagen trachten enkele fotos up te loaden....grtjs x